دیو به معنی خدا در نزد هندواروپایی ها بوده است و می باشد؛ اما،در ایران هم زمان با آغاز دوره مزدسنی (دین پیامبر ایرانی،زرتشت،) رهبران مذهب نوین این خدایان باستان هندواروپایی را نشان شرک واهریمن تصویر کردند.با توجه به این که در هندوستان این تغییر دین پیش نیامد خدایان باستان همچونان محترم شمرده شده اند که بزرگ ترین این خدایان، ایندیرا می باشد.برخی ریشه نام مازندران را آمیخته‌ای از ماز به معنی بزرگ و نیز میانه ،ایندیرا و ان پسوند مکان حدس زده‌اند و در نتیجه مازیندیران را به معنی جایگاه دیو بزرگ ،ایندیرا، می دانند. گواه آن را هم این موضوع شاهنامه دانسته‌اند که در آن از مازندران به عنوان جایگاه دیو سفید نام برده است و نیز ایندیرا را کوهی دانسته است در میانه این سرزمین. بر پایه همین موضوع ملک الشعراءبهار بیت زیر را سروده است:
ای دیو سپید پای در بند ای گنبد گیتی ای دماوند
جالب بود! جهت اطلاعات عمومی لینک زیر هم با حاله:
http://pnuchr1.blogfa.com/post-5.aspx
آقا تو که اینقدر واردی بگو اسم بن از کجا اومده?
آقا خودم دراز کشیده بودم برای سردردام
Aga mishe begi (gh…z) che rabti be shaghighe dare
جهت استحضار علی آقا و آقا سعید آقا که این روزها خیلی دوست داشتنی شده!
به نظر حقیر بُن بخشی از بِن ما بوده که طی سالیان دراز و جنگ های متمادی از هم جدا شده اند و برای اثبات این حرفم هم توجه شما را به این بیت جلب می کنم:
هر که دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگاری وصل خویش
و بدین سان او الان در همسایگی بُن در آخن زندگی می کند!