شام و ناهار

آدم تا به مصیبتی گرفتار نشه قدر عافیت رو نمی دونه. هر روز که بر می گردم خونه٬ ماتم می گیرم که حالا واسه شام چی کنم. ناهارام که شده ساندویج پنیر. شامم که مجبورم یه سری غذای آماده مثه همبورگرد و اینجور چیزا بخورم. جا داره من اینجا به نوبه خودم از دوستان گرانقدرم به ترتیب آقای روحی٬ علی و  علی براتی تشکرات ویژه خودم رو ابراز کنم. واقعا طعم آبگوشت های روحی و قرمه علی و مرغ علی براتی هیج وقت از یادم نمی ره.

میگن سپتامبر ماه سرد شدن هوا تو برگنه. اما من از همین الان دارم یخ می زنم.

این جماعت چینی هر جایی که بری٬ یه چندتایشون هست. جالب از همه هم اینه که همشون به هم شبیهن. با دوتاشون داشتم ice breaking می کردم. بهشون گفتم شما دوقلو هستین؟ کلی بهشون برخورد. یکیشون گفت به نظر ما هم تموم خارجی ها مثه همن.

این عکس رو هم ببنید