آقای مدیر وبلاگ آقا ابراهیم آقا نگرششون اینه که وبلاگ به سمت و سوی عرفانی شدن و نوشتن نبشته های فلسفی عمرانی فرهنگی پیش بره. واسه همین در این راستا من می خوام با یه پست عرفانی شروع کنم. شاید که همگی روح زندگی رو با این نوشته بیشتر بشناسیم. اسم این اثر شاخه بادام هست از لامارتین. (شرمنده از اینکه این بار کپی پیستش زیاده. اما در کل به خوندنش می ارزه!)
این شاخة سبز بادام که پای تا سر در پیراهنی از شکوفة سپید پنهان شده چه زیباست و چه عطر دل انگیزی دارد ! ولی آیا پایان عمر او نیز چنین خواهد بود ؟
ای گل زیبا ، چقدر ماجرای زندگانی ما به تو شبیه است. گل زندگی ما نیز چون تو روزی سر از خاک به در می کند و روزی به آرامی گلبرگ های آن می شکفد ، روزی بر اطراف خویش عطر افشانی می کند و روزی نیز پیش از آنکه موسم تابستان فرا رسد می پژمرد و باز در دل خاک تیره مکان می گیرد !
اکنون که این شکوفة خوش آب و رنگ چنین نا پایدار است ، بیا تا فرصتی باقی است دست از آن برنداریم و از عطر دل آویزش مشام جان را لذت بخشیم ، از درون گلبرگ های خندان آن شیرة روح پرورش را بمکیم و پیش از آنکه باد صبا بوی جان فزایش را به غارت برد و چهرة دلربایش را آسیب رساند از آن تمتعی بر گیریم.
گوش فرا دار تا بشنوی که هر گلی که دستخوش این تندباد یغما گر می شود پیش از آنکه قدم در وادی نیستی گذارد ، چه می گوید :
« بکوشید تا این چند روزة عمر را با شادمانی به سر برید ، زیرا دیری نخواهد گذشت که دوران شوم پیری فرا خواهد رسید و خاک تیره برای همیشه شما را در دل خویش مکان خواهد داد ! »
اکنون که مقدر است این شکوفه های زیبا روزی نابود گردند ، پس هر چه زودتر بپژمرند و در خاک فرو روند ! اکنون که بنا است این گل های محبوب زمانی به وادی نیستی رهسپار شوند ، پس همین امروز رخت از جهان بربندند و نام عشق را با خود از روی زمین بردارند !
متن زیبایی بود.
شیره جان مکیده میشود و گاه پیری فرا می رسد. نه، باید که آن را به انتظار بنشینیم و نه از آن بگرزیم. پاییز و زمستان همانقدر زیبایند که بهار. و مردن تو را از رنج کهولت می رهاند همانطور که بالیدنت لذت زندگی به تو داد.
*بگریزیم درست